ای هفتمین امام که هفت آسمان حق...

غزلی خواندنی از زنده یاد استاد حسین منزوی در ستایش این امام کاظم(ع)

ای جلوه‎ی جلال مبین در جبینِ تو

دست خدا برون زده از آستینِ تو

ای هفتمین امام که هفت آسمان حق

هفتاد بار گشته به گرد زمین تو

تو خرمنِ جمال و جلالیّ و آفتاب

با آن سَخاش، خُردترین خوشه‎چین تو

وی شب گرفته آینه‎ها از ستارگان

در پیش روی شعشعه‎ی راستین تو

ای کاظمی که غیظ و غضب هر دری که زد

پیدا نکرد راه به حصنِ حصین تو

نشنیده از زبانِ تو نفرین و ناسزا

هرچند بسته خصم، کمرها به کین تو

ای مژده‎ی بهشت رسانده به شیعیان

حق با حدیثِ «عاقبه المتقین» تو

زندان، نمازگاهِ تو بود و سپرده گوش

افلاکیان به صوتِ دعای حزین تو

دیوارها به ذروه‎ی توحید می رسند

از بانگِ نعبدوی تو و نستعینِ تو

لرزاند سنگ سنگ ستون‎های عرش را

ظلمی که بر تو رفت ز خصم لعین تو

ای هفتمین امام همام! ای جهان و جان

جمع آمده تمام به زیر نگین تو

رنگین کمانِ شعرِ من اینک زده است پُل

در پیشگاهِ کوکبه‎ی راستین تو

حضرت کاظم ( علیه السلام )

شیعیانت را دریاب، ای غریب زندان بی کسی

                                      که درد بی کسی، ما را زمینگیر کرده است