حاجت روا شدی...

آخرش حاجت روا شدی.

 

مدتیه به این مسئله فکر میکنم که وقتی من میمیرم؛ بعدِ 3، 4، 5 یا نهایتاً 10 سال، از یاد خیلی‌ها میروم.

خب این طبیعت زندگیه؛ این چرخه باید بگذره دیگه. ولی بعضیا با یه کارهایی موندگار میشن. برای بعضی ها تقوا و کارهای علمی سبب موندگاریه از سیدرضی(ره) گرفته تا همین علامه سیدمحمدحسین طباطبایی(قدّس الله نفسه الزکیه). برای بعضی ها هم شاید امور مختلف دیگه سبب بشه مثل "گل خداداد" به استرالیا.

اما آنچه که در تاریخ موندگاره و پاک ناشدنی ست؛ خونِ شهید است.

یکی از همین هم دوره ای های ما که موندگار شد؛ علی خلیلی هست.

شهید علی خلیلی؛ که هر وقت اسم امربه معروف و نهی از منکر میاد، گلوی زخمی اش یادآور رشادت و شجاعت و غیرت اوست.

 

علی جان؛ نامت ماندگار و راهت پر رهرو باد.