ارغوان،
شاخه‌ی هم‌خون جدا مانده‌ی من،
آسمان تو چه رنگ است امروز؟
آفتابی است هوا؟ یا گرفته است زمین؟
من در این گوشه که از دنیا بیرون است، آفتابی به سرم نیست، از بهاران خبرم نیست.
آنچه می‌بینم دیوار است. آه این سخت سیاه، آن‌چنان نزدیک است
که چو بر می‌کشم از سینه نفس، نفسم را بر می‌گرداند.
سایه
به نام خداوند مهر و جان
نیمۀ مهر برای من هم غم است و هم شادی. یک سال جلو رفتن و یک سال دور شدن از مبدأ و گامی به سوی مقصد و پایان. اگرچه در نگاه حکماء پایانی وجود ندارد ولی خب چه می‌شود کرد؛ ما عوامیم و دل در گرؤ همین اعتباریات داریم.
هر سال برای نیمه مهر، به اقتضای احوالاتم متن عالمانه‌ای می‌نوشتم و در جایی منتشر می‌‌کردم. امسال نه علاقه‌ای به نوشتن در این باب داشتم و نه دلی برای شرح آنچه در این مدت بر من گذشته است. دل‌گیری من از این دنیا به آن حد نرسیده است که به قلم پشت کنم و به آن حدی رسیده است که شوقی برای نوشتن داشته باشم. به قول منطقیون «لا بشرط» هستم.
همین.
برای نیمۀ مهر ماه ۱۴۰۱
اراک
